• - Nathan Giazer ↑

• -Sidney Hook ↑

• -Bruno Bettellheim ↑

•  - ر.ک: مشیرزاده حمیرا، از جنبش تا نظریه اجتماعی:تاریخ دو قرن فمنیسم/۳۴۴به نقل از

Yates ,op.cit .pp2-3 ↑

•  -القصص/۲۳ ↑

•  -القصص/۲۳ ↑

•  -القصص/۲۶ ↑

•  - طباطبایی، محمدحسین، المیزان فی تفسیر القرآن/‏۱۶/ ۲۵ ↑

•  -القصص/۲۵ ↑

•  - ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری /۸/۳۱۱؛ ابن اثیر عزالدین، اسد الغابه ‏ /۷/۲۴۵؛ طبرانی، معجم الکبیر/۲۴/۲۶۳ ↑

•  -محلاتی ذبیح الله، ریاحین الشریعه/۳۰۷ ↑

•  - ابن اثیر عزالدین، اسد الغابه ‏ /۷/۷۶ ↑

•  - محلاتی ذبیح الله، ریاحین الشریعه /۴/۱۸۱-۱۸۴ ↑

•  - برقی، احمد بن محمد، رجال /۶۱ ↑

•  - ابن اثیر عزالدین، اسد الغابه ‏ /۷/۱۲۵ ↑

•  -ر.ک: تاریخ دمشق،تراجم النساء/۵۳۷( تکرار در ص ۲۹۹ بررسی ) ↑

•  -صحیح مسلم/۵/۱۹۶ کتاب جهاد ↑

•  -صحیح بخاری /۳/۱۲۲ ↑

•  - محلاتی ذبیح الله، ریاحین الشریعه /۶ /۶۷؛ صحیح بخاری/۶/۴۲۰ کتاب جهاد ↑

•  - علی جواد، المفصل فی التاریخ العرب قبل الاسلام /۴/۶۲۰ ↑

•  - ابن اثیر عزالدین، اسد الغابه ‏ /۷/۱۴۵ ↑

•  -طبرانی، معجم الکبیر/۲۴/۴۲۷ ↑

•  - ابن سعد، محمد، الطبقات الکبری /۸/۲۹۰؛ ابن اثیر عزالدین، اسد الغابه ‏ ۷/۱۲۱ر.ک: بخش ششم مشارکت زنان از فصل سوم ↑

•  - مشیرزاده حمیرا، از جنبش تا نظریه اجتماعی:تاریخ دو قرن فمنیسم/۱۷۰به نقل از

Sinclair, A.(1965)The Better Half. New York:Harper and Row .p.344 ↑

•  - مشیرزاده حمیرا، از جنبش تا نظریه اجتماعی:تاریخ دو قرن فمنیسم/۱۷۰به نقل از

Hewlett.op.cit,p.161 ↑

• - ر.ک: بخش پنجم پیامدهای فمینیسم‏‏ از فصل دوم ↑

•  -در این خصوص می توان با تأسی به حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها نمود در خطبه معروف ایشان ↑

•  -الممتحنه/۱۲ ↑

• - ر.ک: بخشش ششم مشارکت زنان از فصل دوم، قسمت مشارکت سیاسی، بیعت ↑

• - ر.ک:خطبه فدکیه ↑

• - ر.ک: خطبه های حضرت زینب سلام الله علیها بعد از واقعه عاشورا ↑

• - مشیرزاده حمیرا از جنبش تا نظریه اجتماعی:تاریخ دو قرن فمنیسم/۶ به نقل از

s .Lash and J.Urry ,The End of Organized Capitalism ,(Madison .WI,The University of Wisconsin
Press)p13 ↑

- .وبر خویشتن می ژکید. (بیهقی،۱۳۹۰: ۲۲۲)
می + ماضی ساده= ماضی استمراری
- آن مردم که به دست وی افتاد گریختگان را می دردادند. (همان: ۶۹۹)
می+ پیشوند+ماضی ساده، ماضی استمراری پیشوندی
- وپیوسته او را به نامها مالیدی. (همان: ۱۲۲)
فعل ماضی ساده+ ی استمرار= ماضی استمراری
- .وقرآن خوانان قرآن همی خواندند. (همان: ۲۲۷)
همی+ ماضی ساده= ماضی استمراری
- ما می بترسیم که اینجا خللی افتد . (همان: ۵۷۸)
«می» استمرار+ «بـ تأکید+ ماضی ساده
- خویشتن را نگاه نتوانستم داشت. (همان: ۱۸۴)
فعل مرکب ماضی ساده منفی (فعل کمکی شخصی )
۴-۱-۱-۳- ماضی نقلی ساده
- امیرالمؤمنین را تهمت نبود که این من خواسته ام . (همان: ۳۱)
ماضی نقلی ساده
- در سرای بیرونی جا کرده ام وبه پایگاه نازل بداشته. (همان: ۳۳)
جا کرده ام: فعل مرکب ماضی نقلی ساده
بداشته: ماضی نقلی با حذف معین فعل نقلی
- من این گویم که وی گفته است که کس نکرده است ونخوانده است ونشنوده است. (همان: ۲۵۸)
- وزشت باشد با خویشتن آوردن چون بازداشته شده است. (همان: ۹)
فعل پیشوندی، مجهول ، ماضی نقلی
- وکار بدان منزلت رسانیده آمده است. (همان: ۴۳۷)
ماضی نقلی مجهول
۴-۱-۱-۴- ماضی بعید
ماضی بعید به صیغه های زمانی از فعل اطلاق می شود که بر وقوع فعلی درزمان گذشته دلالت می کند .به طریقی که اثر آن تازمان حال مانده باشد . ماضی بعید از صفت مفعولی وگذشته مطلق بودن ساخته می شود. مانند: رفته بودم، رفته بودی، رفته بود(خانلری: ۲۵۰)
مهمترین موارد استعمال گذشته بعید
۱-بیان فعلی که درگذشته دور اتفاق افتاده است.
سلطان شبی درخواب اشخاص نورانی را دیده بود روی خراشیده .»( جوینی : ۱/ ۱۳۴)
« واز سبب استیلای جیوش هموم وغموم شب جوانی او به صباح پیری کشیده بود.(همان : ۱/ ۱۳۴)
۲-بیان فعلی که پیشتر از فعل دیگری اتفاق افتاده باشد.
«در شهور سنۀ ست وثلثین وستمایه قِران نحسین بود در برج سرطان منجمان حکم کرده بودند که فتنه ظاهر شود ویمکن مبتدعی خروج کند.»(همان : ۱/ ۸۵)
«سلطان محمّد انار الله برهانه چون مجیر الملک شرف الّدین مظفّر را سبب جریمتی که عمّش اقتراب کرده
بود. ازحکومت وزارت معزول کرد وآن منصب را به پسر نجیب الدین قصه دار که به بهاء الملک موسوم شده بود مفوض » (همان: ۱/ ۱۱۹)
اقتراب کرده بود. = نزدیک کرده بود
«وبر با یاد جوانانی که هر بهار بر چهرۀ انوار وازهار در بساتین ومتنزّهات می کش وغمگسار بودندی سحاب از دیده می بارید ومی گفت باران است …»(همان :۱/ ۱۰۹)
- .میکائیل بدانجا اسب بداشته بود. (همان: ۲۲۶)
- این لشکر امروز به باد شده بود. (همان: ۳۴۸)
۴-۱-۱-۵- ماضی التزامی ساده
- .و صواب آن است که شبگیر بیاید وآنجا که من فرموده باشم تا ساخته باشند، بنشینند. (همان: ۷۳)
مضارع التزامی – ماضی التزامی – ماضی التزامی- مضارع التزامی
- که دانم که دل خواجه خوش شده باشد.(همان: ۱۶۷)
ماضی التزامی مجهول
۴-۱-۱-۶- ماضی بعید نقلی
-. وخراج ها که از تکران بستده بوده است. (همان: ۴۴۴)
ماده نقلی+ماده نقلی معین « بودن» + شناسه های نقلی
۴-۱-۱-۷- ماضی ابعد(پیشین)
ماضی ابعد-که کم استعمال است- از ماده نقلی با ماده نقلی بود با صورت های مختلف بود ساخته می شود.
مثال: ( رفته بوده بود- دیده بوده بود) که به این شکل در تاریخ بیهقی به کار نرفته است .(ابوالقاسمی:۲۷)

خزیمه بر اساس اعتقادی که به خلافت امیرالمؤمنین (علیه السلام) داشت، در همان روز نخست با حضرت بیعت کرد. و از کسانی است که بارها بر جانشینی امیرالمؤمنین (علیه السلام) شهادت داده است.
امّا لغزشی که خزیمه نسبت امیرالمؤمنین (علیه السلام) داشت، مربوط به جنگ صفین است. در ابتدا خزیمه با اینکه در رکاب امیرالمؤمنین (علیه السلام) حضور داشت ولی در آن صحنه ها نجنگید . امّا بعد از آنکه عمار به شهادت رسید، خزیمه شمشیرش را به آرامی از غلاف بیرون کشید و روانه میدان نبرد شد و همواره می‏گفت: خودم از رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شنیدم که ‏فرمود: «تقتل عماراً الفئهُ الباغیه؛ عمار را گروه ستمگر خواهد کشت.» و آن قدر جنگید تا این که به دست سپاهیان معاویه به شهادت رسید.^[۲۹۳]
هرچند که خزیمه به مقام والای شهادت دست یافت، امّا تعلل او در جنگیدن در رکاب امیرالمؤمنین (علیه السلام) لغزشی برای او محسوب می شود. هنگامیکه عمار به شهادت رسید، حجت بر او تمام شد که جبهۀ مقابل، گروه ظالمان هستند؛ یعنی اگر عمار در این جنگ شهید نمی شد، او به این نتیجه نمی رسید. در صورتیکه خود خزیمه بارها و بارها بر حق بودن امیرالمؤمنین (علیه السلام) را شهادت داده بود، و طبق فرمایش پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله) «اَلحَقُ مَعَ عَلیٍ وَ عَلیٌ مَعَ الحَق»^[۲۹۴]، حجت دیگری وجود نداشت برای اینکه خزیمه بخواهد به استناد آن با دشمنان امیرالمؤمنین (علیه السلام) بجنگد.

( اینجا فقط تکه ای از متن پایان نامه درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. )

۵.۵. سلیمان بن صرد خزاعی
سلیمان فرزند صُرَد بن جون بن ابی جون خزاعی و کنیه‏اش «ابو مطرف» است، نام او در زمان جاهلیت «یسار» بود، اما وقتی اسلام آورد، رسول خدا (صلی الله علیه و آله) نام او را «سلیمان» گذاشت.
سلیمان مردی خیّر، بافضیلت، عابد و متدین بود. او از ابتدای بنای شهر کوفه (در زمان خلافت عمربن خطاب) در آن جا سکنا گزید و در میان قوم خود منزلتی رفیع داشت.^[۲۹۵]
با تمام شاخصه‏های مثبتی که سلیمان داشت، امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) را در جنگ جمل یاری نکرد. از این رو هنگامیکه حضرت (علیه السلام) به کوفه رسید، او را مورد توبیخ قرار داد و فرمود: «تو دچار تردید شدى و فرمان ما را پشت گوش انداختی و نیرنگ به کار بردى، و این در حالى است که نزد من‏ جزء موثقترین مردم بودى و مى‏پنداشتم که در یارى دادن به من سریعترین اصحاب هستی. چه عاملی باعث شد که از یاری اهل بیت پیامبرت ( صلی الله علیه و آله) دست بردارى و چه عاملى تو را از همراهی با آنان بى‏میل ساخت؟»
سلیمان پاسخ داد: «اى امیرمؤمنان، مسائل را به عقب بر مگردان و من را به آنچه در گذشته انجام داده‏ام، ملامت نکن و دوستى‏ات را به من حفظ کن. تا خیرخواهى‏ام را با اخلاص به تو ثابت کنم. هنوز کارها در پیش است که ضمن آن دوستانت را از دشمانانت بشناسی.»
امّا امیرالمؤمنین (علیه السلام) پاسخش را نداد. سلیمان کمی نشست،‏ سپس برخاست و نزد امام حسن بن على (علیهما السلام) که در مسجد نشسته بود رفت و گفت: «آیا از امیرمؤمنان به خاطر توبیخ و سرزنشی که مرا کرد، تعجب نمى‏کنى؟»
امام حسن مجتبی (علیه السلام) گفت: «به راستى، معمولاً کسی توبیخ مى‏شود که به دوستى و خیرخواهی او امید باشد.»
سلیمان گفت: بى‏گمان جنگ‏هایی در پیش است که در آنها نیزه‏های انبوهى گردمی‏آید و شمشیرها کشیده می‏شود و در آن زمان به من نیاز است، پس بر من بدگمان نباشید و در خیرخواهی‏ام شک نکنید.»
امام حسن (علیه السلام) به او گفت: «خدا رحمتت کند، ما بر تو بدگمان نیستیم.»^[۲۹۶]
بعد از این ماجرا سلیمان در تمام کارزارها در خدمت امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود. او در جنگ صفین، فرماندهی پیاده نظام میمنه سپاه امام علی (علیه‏السلام) را بر عهده داشت. او در این نبرد، در یک مبارزه تن به تن «حوشب ذاظلیم» را که از بزرگان یمن بود، به قتل رساند.^[۲۹۷]
در جنگ صفین بعد از آنکه صلح‏نامه بر حضرت (علیه السلام) تحمیل شد، سلیمان بن صرد با صورتی خونین و شمشیر خورده، خدمت امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) رسید، حضرت (علیه السلام)، خطاب به او فرمود: «فَمِنْهُم من قَضَى‏ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ من یَنْتَظِرُ وَ ما بدَّلُوا تَبْدیلًا. بعضی از آنان جان خود را فدا کردند و بعضی دیگر منتظر تقدیر خداوندند و در مورد دینشان هرگز دچار تغییر نشدند»^[۲۹۸] و حضرت (علیه‏السلام) در ادامه آیه، خطاب به او فرمود: «و تو از آنان هستی که منتظرند و دچار تبدیل نشدند.»
سلیمان عرض کرد: «ای امیرمؤمنان، به خدا سوگند، اگر انصار و اعوانی داشتم هرگز چنین پیمانی نوشته نمی‏شد، آگاه باشید، به خدا قسم ، به میان مردم رفتم تا آنان را به قرار نخستینشان باز گردانم ولى کسى را که خیرى در او باشد نیافتم.^[۲۹۹]
هرچند سلیمان در زمان حضرت علی (علیه السلام) دیگر لغزشی از خود نشان نداد، امّا بی بصیرتی آن روز سلیمان، مقدمۀ دو لغزش دیگر او بود.
هنگامیکه امام حسن مجتبی (علیه السلام) به خاطر خیانت یاران مجبور به بستن پیمان صلح با معاویه شد، سلیمان از کسانی بود که همراه افرادی مانند حجر بن عدی نزد امام حسن (علیه السلام) آمد، و با اعتراض به قبول صلح، آن حضرت را «مذل المؤمنین» خطاب کرد.^[۳۰۰]
همچنین سلیمان از کسانی بود که بعد از مرگ معاویه همراه حبیب مظاهر و مسیب بن نجبه و رفاعهبن شداد به امام حسین (علیه السلام) نامه نوشت و از ایشان دعوت کرد که به کوفه بیاید. اما در صحرای کربلا حاضر نشد و حضرت (علیه السلام) را یاری نکرد.
سلیمان بعد از واقعه کربلا به شدت پشیمان شد و گروه توابین در خانه او جمع شدند و فرماندهی قیام توابین را بر عهده گرفت و سرانجام هم کشته شد.^[۳۰۱]
۵.۶. عبدالله بن عباس:
عبداللَّه بن عباس بن عبدالمطلب، پسر عموی پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله) و پسر عموی امام علی (علیه‏السلام) است. عبداللَّه سه سال قبل از هجرت، در شعب ابی‏طالب که جزء سخت‏ترین دوران زندگانی مسلمانان صدر اسلام بود، به دنیا آمد. پدرش عباس نام او را عبداللَّه گذاشت و قنداقه‏اش را خدمت رسول خدا (صلی الله علیه و آله) بردند. طبق نقل ابن‏اثیر و دیگر مورخان، حضرت با آب دهان کام او را برداشت و درباره‏اش دعا کرد.^[۳۰۲]
ابن‏عباس یکى از مشهورترین افراد در عصر خود بود، او به وفور علم و دانش و کثرت معلومات درباره قرآن، سیره نبوى و احکام معروف بود به طورى که او را حبر امت مى‏گفتند، ابن‏عباس یکى از یاران و شاگردان مکتب امام على (علیه السّلام) بود و خود مى‏گفت: آنچه دارم از على (علیه السلام) مى‏باشد.^[۳۰۳]
بعد از رحلت پیامبر اکرم ( صلی الله علیه و آله) ، ابن‏عباس از کسانی بود که به غصب خلافت توسط ابوبکر و عمر اعتراض می‏کرد؛ و خلافت را حق امیرالمؤمنین علی (علیه السلام) می‏دانست. هنگامی که امام علی (علیه السلام) به حکومت رسید، همواره یاور ایشان بود. در جنگ جمل از ابتدای حرکت از مدینه به بصره همراه سپاه امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود و به عنوان نماینده امام (علیه السلام) برای احتجاج نزد عایشه رفت^[۳۰۴].
بعد از پایان یافتن جنگ جمل و شکست لشکر بصره، امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) ابن‏عباس را به استانداری بصره منصوب کرد.^[۳۰۵]
در جنگ صفین ابن‏عباس همراه سپاه بصره به یاری امام علی (علیه‏السلام) شتافت و فرماندهی بخش عمده‏ایی از سپاه عراق را بر عهده گرفت؛ معاویه و عمروعاص بسیار کوشیدند تا ابن عباس را در جریان جنگ صفین بفریبند و او را از حضرت (علیه السلام) جدا کنند، آنها با نامه‏های متعددی او را به ترک سپاه عراق و پیوستن به شامیان فراخواندند، اما ابن‏عباس هر بار با جوابی قاطع و دندان‏شکن آنان را مأیوس می‏کرد و از ارسال نامه ناامید می‏ساخت.^[۳۰۶]
او مورد اعتماد امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود؛ از این رو بعد تحمیل حکمیت به حضرت (علیه السلام)، امام، ابن عباس را به عنوان حکم پیشنهاد داد، که از طرف یاران اشعث مورد قبول واقع نشد. همچنین ابن‏عباس از کسانی بود که از سوی امام (علیه السلام) به «دومه الجندل» محل اجرای حکمیت رفت تا بر اوضاع نظارت نماید و ابوموسی را از مکر عمرو عاص آگاه سازد.^[۳۰۷]
بعد از آنکه خوارج از حضرت امیرمؤمنان (علیه السلام) جدا شدند، ابن‏عباس به نمایندگی از امام (علیه السلام) نزد آنها به حروراء رفت تا شاید بتواند آنها را قانع بود. امّا به علت کج فهمی خوارج موفق نشد.^[۳۰۸]
ابن‏عباس همواره مورد اعتماد امیرالمؤمنین (علیه السلام) بود، تا زمانیکه ابوالاسود نامه‏ای به آن حضرت (علیه السلام) نوشت و در آن گزارش داد، ابن‏عباس، از بیت المال بصره سوءاستفاده کرده‏است. حضرت علی (علیه السلام) هم نامه‏ای به عبدالله‎ بن عباس نوشت و از او توضیح خواست. ابن‏عباس هم هنگامیکه نامۀ امیرالمؤمنین (علیه السلام) را دریافت کرد، با نزدیکانش همراه مقدار زیادی از بیت المال بصره، آنجا را به سمت حجاز ترک کرد.^[۳۰۹]
ابن‏عباس با این کار مورد سرزنش امیرالمؤمنین (علیه السلام) قرار گرفت. هرچند بعد از شهادت امام علی (علیه السلام) پشیمان شد و خدمت امام حسن (علیه السلام) رسید و ایشان او را دوباره به مقام خود منصوب کرد، ولی خیانت در امانتی که کرد لغزش بزرگی برای او محسوب می‏شود.
۵.۷. عبیدالله بن عباس
عبیداللَّه فرزند عباس بن عبدالمطلب، پسر عموی پیامبر خدا (صلی الله علیه و آله) و حضرت علی (علیه‏السلام) بود. او برادر کوچک عبداللَّه بن عباس است.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در سال سى و هفتم، عبیدالله بن‏عباس را به حکومت یمن‏ منصوب کرد.^[۳۱۰]
در صنعا گروهی از پیروان عثمان از پرداخت صدقات و اموال به بیت المال خوددارى نمودند و مخالفت خود را آشکار کردند. به همین دلیل عبید الله بن‏عباس نامه‏ای به امام على (علیه‏السّلام) نوشت و در آن ذکر کرد: «پیروان عثمان علیه ما شوریده‏اند، و آشکارا مى‏گویند که کار معاویه محکم شده و اکثر مردم دنبال او رفته‏اند، ما با آنها مقابله کردیم، اما این مقابله آنها را با هم متحد کرد، و از هر سو به ما حمله ور شدند، گروهى هم در اینجا بخاطر اینکه حقوق واجبه خداوند را ندهند و مالیات خود را نپردازند به آنها پیوستند و آنها را یارى مى‏کنند، در صورتى که تاکنون حقوق را مى‏پرداختند. کسى از آنها غیر از حق مطالبه نمى‏کرد، ولى شیطان بر آنها مسلط شد و آنان را از راه بیرون کرد، ما اکنون در سلامتى هستیم، ولى آنها از شما دور شده‏اند. ما اگر بخواهیم با آنها به مقابله برخیزیم باید به ما امر کنید، و دستورات لازم را بدهید خداوند امیرالمؤمنین را عزّت دهد، و او را مؤید بدارد، و در همه کارها کمک نماید.»
امیرالمؤمنین على (علیه‏السّلام) هنگامیکه نامۀ آنها را دریافت کرد، از ضعف آنان خشمناک شد و در پاسخ نوشت:‏ « نامه شما به دست من رسید، و در آن متذکر شده‏اید که این جماعت خروج کرده‏اند شما آن جماعت کوچک را بزرگ مى‏شمارید، و عدد اندک آنان را زیاد جلوه مى‏دهید. من مى‏دانم که ترس و وحشت شما از دشمن و کوچک کردن خودتان در مقابل آن جماعت و عدم اتحاد و سوء تدبیر و نبودن یک فکر منظم موجب شده است تا اوضاع و احوال چنین شود و محیط به آشوب و عدم نظم کشیده شود. سستى و عدم کارائى شما موجب شد که خوابیده‏ها بیدار شوند و نسبت به شما جرأت پیدا کنند. اکنون فرستاده من به طرف شما مى‏آید و شما به سوى آنها حرکت کنید و نامه مرا براى آنها بخوانید، و آن جماعت را به تقوى و پرهیزگارى دعوت کنید، اگر اجابت کردند ما خدا را سپاس مى‏گوئیم، و از آنها قبول مى‏کنیم، و اگر جنگ کردند ما هم از خداوند یارى مى‏خواهیم، و با آنان جنگ خواهیم کرد، خداوند خیانت کاران را دوست نمى‏دارد.»^[۳۱۱]
بعد از آنکه اوضاع یمن بهم ریخت، معاویه بسربن‏ارطاه را به آن سو فرستاد تا برای معاویه بیعت بگیرد وشیعیان امیرالمؤمنین (علیه السلام) را غارت کند. هنگامیکه بسر به صنعا رسید، عبیدالله بن عباس که از طرف امیرالمؤمنین (علیه السّلام) حاکم آنجا بود، فرار کرد و عمرو بن اراکه را به جاى خود منصوب کرد. بسر بن ارطاه در بین راه دو کودک ابن عباس را پیدا کرد، و هر دو را به قتل رساند.
عمرو بن اراکه از ورود بسر به صنعاء جلوگیرى کرد و با او جنگ نمود. امّا بسر توانست او را بکشد و وارد صنعاء شد و گروهى را در آن جا به قتل رساند.
هنگامیکه سعیدبن نمران و عبیدالله به محضر امام على (علیه السّلام) رسیدند، حضرت (علیه السّلام) بر آنها غضب کرد که چرا با بسر بن ارطاه جنگ نکردید. سعید گفت: به خداوند سوگند من با آنها جنگ کردم، ولى ابن عباس مرا از جنگ کردن بازداشت و نخواست با آنها بجنگد، هنگامیکه بسر به ما نزدیک ‏شد، من با ابن‏عباس خلوت کردم و گفتم: امیرالمؤمنین (علیه السّلام) از من و شما راضی نمی شود، که اگر ما در جنگ با او شدت به خرج ندهیم، ما در نزد او چه عذرى خواهیم آورد؟ اما عبیدالله پاسخ داد: نه به خداوند سوگند ما توانائى مقابله با آنها را نداریم، در این هنگام من به میان مردم رفتم و پس از حمد و ثناى خداوند گفتم: اى اهل یمن هر کس از ما اطاعت مى‏کند و در بیعت امیرالمؤمنین (علیه السّلام) ثابت است به طرف من بیاید. گروهى از من اطاعت کردند و به من پیوستند، به سوى شامیان حمله ور شدم، ولى بعد از مدتی مردم متفرق شدند، من هم برگشتم و نزد عبید الله رفتم و او را از خشم شما بر حذر داشتم. به او گفتم: شما در قلعه پناه بگیرید، و تسلیم او نشوید، تا از امیرالمؤمنین (علیه السّلام) کمک بخواهیم، اگر اینگونه عمل کنیم، بهتر است از این است که بدون مقاومت او را رها کنیم و فرار کنیم. ابن عباس گفت: ما طاقت مقابله با او را نداریم و من از جنگ مى‏ترسم.^[۳۱۲]
عبیدالله بن‏عباس با فرار از محل خدمت خود راه را برای تاخت و تاز بسر باز کرد و با این کار امیرالمؤمنین (علیه السلام) را بسیار ناراحت کرد. خیانت آن روز عبیدالله بن‏عباس، به همین جا ختم نشد بلکه منجر به خیانت بزرگ‏تری شد. او که در زمان خلافت امام حسن (علیه‏السلام) فرمانده پیش قراولان سپاه کوفه در برابر معاویه بود، با تهدید و تطمیع معاویه به امام حسن (علیه السلام) خیانت کرد و با قبول یک میلیون درهم رشوه با نزدیکان خود به معاویه پیوست^[۳۱۳].
۵.۸. مسیب بن نجبه فزاری
مسیّب یکی از رؤسای کوفه و بزرگان شیعه و از خواص اصحاب امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) و امام حسن و امام حسین (علیهما‏السلام) بود. او از فرمانده‏هان تابعین و زهاد عصر و شجاعان قوم خود به شمار می‏آمد و در جنگ‏های جمل، صفین و نهروان در رکاب امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) جهاد کرد.
وقتی مسیّب با قوم و قبیله خود برای یاری امیرالمؤمنین (علیه‏السلام) در جنگ جمل از کوفه آمدند، حضرت (علیه السلام) تا یک فرسخ به استقبال او و همراهانش رفت و فرمود: «مَرحَباً بِکُم أَهلَ الکُوفه و فئه اِلإسلام و مَرکَزِ الدِین؛ درود بر شما ای مردم کوفه و ای گروه اسلام و ای مرکز دین خدا.»^[۳۱۴]
در جریان یکی از هجومهای معاویه به قلمرو امیرالمؤمنین (علیه السلام)، گروهی به فرماندهی عبدالله بن مسعده فزاری به قصد مکه و مدینه تاختند. حضرت (علیه السلام) پس از اطلاع، مسیب بن نجبه را در رأس سپاهی برای رویارویی با او فرستاد و به او فرمود:«به سوی این قوم حرکت کن و به آنها گوشمالی بده. اگرچه از قوم تو باشند.»
مسیب گفت: «این از خوشبختی من است که امیرالمؤمنین (علیه السلام) به من اعتماد دارند.»
مسیب به رویارویی سپاه عبدالله بن‏مسعده فزاری رفت و او را شکست داد و در قلعه ای محاصره کرد. عبدالله پس از سه روز محاصره به وی پیغام داد که ما از قوم تو هستیم، حق خویشاوندی را ادا کن. به همین دلیل مسیب راه فرار را بازگذاشت تا او بگریزد. عبدالرحمان بن شبیب که همراه مسیب بود، گفت: «براى تعقیب آنها حرکت کنیم.» اما مسیب نپذیرفت. عبد الرحمان گفت: «تو با این کار به امیرمؤمنان (علیه السلام) خیانت کردى و در کار آنها نفاق آوردى.»
حضرت پس از آگاهی از این کار بر مسیب خشم گرفت و فرمود: «تو از خیرخواهان من بودی و اینچنین به من خیانت کردی.» سپس او را چند روزی به زندان انداخت، و بعد از آزادی او را مأمور جمع آوری زکات کوفه کرد. ^[۳۱۵]
هرچند مسیب توانست دوباره اعتماد امیرالمؤمنین (علیه السلام) را جلب کند، ولی خطای دیگری که در زندگی خود انجام داد، مربوط به زمانی است که به صلح امام حسن (علیه السلام) اعتراض کرد^[۳۱۶] و بعداً هم در صحنۀ کربلا حضور نیافت.
اما، مسیب سرانجام موفق به توبه شد و در قیام توابین کشته شد.^[۳۱۷]
۵.۹. سهل بن حنیف انصارى
سهل بن حُنَیْف انصارى از صحابه و از دوستان با اخلاص امیرالمؤمنین (علیه‏السّلام) است. او در جنگ بَدْر و اُحُد شرکت داشته است.
بعد از آنکه امیرالمؤمنین (علیه السلام) به خلافت رسید، او را به حکومت شام فرستاد. سهل به سوی شام رفت و هنگامیکه به تبوک رسید، گروهى سوار راهش را بستند و گفتند: «کیستى؟»
پاسخ داد: «ولایتدارم.» گفتند: «ولایتدار کجا؟» گفت: «شام» گفتند: «اگر عثمان ترا فرستاده بیا و اگر دیگرى ترا فرستاده باز گرد.» سهل هم سوی امیرالمؤمنین (علیه السلام) بازگشت.^[۳۱۸]
بعداز آنکه ناکثین پیمان خود را شکستند، امیرالمؤمنین على (علیه السلام) با هفتصد سوار از مدینه به سوی بصره حرکت کرد و سهل بن حنیف انصارى را در مدینه جانشین خود کرد.^[۳۱۹]
هنگامیکه امیرالمؤمنین (علیه السلام) برای جنگ با سپاه شام حاضر می‏شد، با انصار و مهاجران به مشورت پرداخت. سهل به نمایندگی از پیران انصار برخاست و خدا را سپاس و ستایش کرد و گفت: «اى امیرمؤمنان، ما با هر که تو با او صلح کنى بر سر صلحیم و با هر که تو با او بجنگى در جنگیم، و رأى ما همان رأى توست و ما چون سرپنجه دست تو در اختیار تو هستیم. ما مصلحت می‏بینیم که در این مورد با مردم کوفه سخن بگویى و به ایشان فرمان بسیج دهى و آنها را آگاه کنى که خداوند در این کار چه فضیلتى برایشان مرحمت می‏کند، زیرا ایشان اهل شهر و سرزمین و قاطبه مردمند که اگر با تو همراه شوند و در خط تو در آیند و در آن راستا بپایند هر کس دیگر را بخواهى همراهت می‏شوند. اما ما، هیچکدام با تو اختلافى نداریم، هر زمان ما را بخوانى پاسخت می‏دهیم و هر دم بفرمایى فرمانت را اطاعت می‏کنیم».^[۳۲۰]
سهل بن حنیف در جنگ صفین همراه امام (علیه السلام) بود و فرماندهى پیاده نظام بصره را برعهده داشت.‏^[۳۲۱]
سهل بعد از جنگ صفین از طرف امیرالمؤمنین (علیه السلام) والى فارس شد. ولی در سال ۳۸ در کوفه درگذشت و امام على (علیه السّلام) شش تکبیر بر جنازه او گفت.^[۳۲۲]
تنها لغزش سهل به زمانی برمی‏گردد که امیرالمؤمنین (علیه السلام) در ابتدای حکومت خود به تقسیم بیت المال پرداخت و به سهل و غلامش به یک میزان پرداخت کرد. در این هنگام سهل بن حنیف انصارى زبان به اعتراض گشود وگفت: اى امیرالمؤمنین این مرد دیروز غلام من بود و امروز او را آزاد کرده‏ام. آیا به ما یکسان می‏پردازی؟ امام (علیه السلام) در پاسخ به او فرمود: در کتاب خدا میان فرزندان اسماعیل وفرزندان اسحاق تفاوتى نمى‏بینم. به او هم همین مقدار که به تو مى‎دهیم مى‏پردازیم.^[۳۲۳]
۵.۱۰. کمیل بن زیاد نخعی

۵۰ درصد

^bcd ۲۵/۲۳
۱۲/۱±

^b ۹۸/۱۹
۵۲/۲±

^bc ۶۵/۴۳
۴۳/۱±

^c ۰۹/۲۶
۰۵/۰±

^c ۹۳/۴۲
۵۷/۰±

^f ۷۰/۶۹
۶۲/۰±

۲۵ درصد

^abcd ۱۵/۲۷
۰۹/۰±

^bc ۸۶/۱۸
۶۴/۰±

^b ۴۵/۴۶
۶۷/۰±

^g ۶۵/۲۲
۳۵/۰±

^c ۳۵/۵۲
۹۰/۰±

^de ۷۶/۷۵
۵۹/۰±

بدون سایه

^abc ۰۷/۲۹
۲۲/۰±

^a ۷۹/۲۹
۱۸/۱±

^a ۴۳/۵۹
۱۲/۱±

^de ۷۷/۲۳
۰۹/۰±

^c ۶۹/۵۳
۵۰/۰±

^bc ۲۴/۷۸
۶۰/۰±

حروف مشابه در هر ستون نشان دهنده عدم اختلاف معنی‌دار در سطح احتمال ۵ در صد می‌باشند (آزمون دانکن)
± خطای استاندارد
رابطه بین محدودیت نور با میزان کلروفیل و فتوسنتز کانوپی وکاهش محصول گاهی ممکن است بسیار شدید باشد (زیمداهل^[۱۱۹]، ۱۹۹۳). در برگهای تحت سایه، بر خلاف حجم کوچک استروما، گرانا که بخش اعظم کلروفیل را در خود جای داده است، بزرگتر میباشد، از طرف دیگر در گیاهان متحمل به سایه تغییر در تخصیص مواد و مورفولوژی برگ در پاسخ به سایه، دریافت نور به حداکثر میرسد (سالیسبوری و راس^[۱۲۰]، ۱۹۹۲). نتایج برخی تحقیقات نشان دادهاند که تفاوت میزان تشعشع از طریق تغییر در آرایش کلروپلاست درون سلولهای گیاهی مقادیر کلروفیل برگ را تحت تأثیر قرار میدهد، بطوریکه علاوه بر اینکه در شرایط شدت نور کم میزان کلروفیل کاهش یافته و سبزینهگی برگها نیز کمتر میشود، کلروپلاستها هم عمود بر زاویه تابش و موازی دیواره سلولی قرار میگیرند که این نیز باعث تغییر در مقادیر کلروفیل اندازه گیری شده می شود (دانا و گویامت^[۱۲۱]، ۲۰۰۴؛ هوئل و سولهوگ^[۱۲۲]، ۱۹۹۸؛ تود^[۱۲۳] و همکاران، ۲۰۰۵). نبود کلروفیل نه تنها در برگهایی که در شرایط کمبود نور یا آب و مواد غذایی رشد میکنند مشاهده شده است بلکه جوان یا پیر بودن برگها نیز در شرایط طبیعی رشد محدودیت عملکرد ایجاد کرده است (سرمدنیا و کوچکی، ۱۳۷۶). وقتی گیاه به هر دلیلی مانند تراکم بالا یا روزهای ابری نتواند به حد مطلوب تشعشع دریافت کند به دلیل جبران این نقصان با افزایش تعداد کلروپلاست و تراکم کلروفیل برگ در نقاطی که حداقل نور تابیده و جذب میشود میتواند به فتوسنتز فعال خود ادامه داد ( بورن^[۱۲۴] و همکاران، ۱۹۷۴ و اسمیت^[۱۲۵]، ۱۹۸۱). کاهش مقدار کلروفیل برگ و کاروتنوئیدها در شدتهای پایین نور، شاهد دیگری دال بر ناکافی بودن شدتهای نور پایینتر از ۴۰۰ میکرومول بـر متر مربع در ثانیه برای گیاهان بود، زیرا شدتهای فرابهینه عموماً باعث تخریب کلروپلاستها و کاهش مقدار کلروفیل میگردد (آسدا^[۱۲۶]، ۱۹۹۹).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

رطوبت یک فاکتور مهم در زراعت ذرت نیاز آبی گیاه می‌باشد، زراعت ذرت در رابطه با تولید ماده خشک نسبت به سایر نباتات زراعی به آب کمتری احتیاج دارد، در واریته‌های زودرس ۳۰۰-۲۵۰ لیتر برای تولید یک کیلوگرم ماده خشک و برای واریته‌های دیررس ۴۰۰-۳۵۰ لیتر برای تولید یک کیلوگرم ماده خشک لازم می‌باشد که ضریب تبخیر گیاه می‌باشد، در پاره‌ای از مراحل رشد از جمله گسترش سریع برگ‌ها، گرده افشانی و پر شدن دانه، که مصادف با ماه‌های گرم تابستان است نیاز گیاه به آب شدت می‌یابد (کریمی، ۱۳۸۶).

(( اینجا فقط تکه ای از متن درج شده است. برای خرید متن کامل فایل پایان نامه با فرمت ورد می توانید به سایت feko.ir مراجعه نمایید و کلمه کلیدی مورد نظرتان را جستجو نمایید. ))

۱-۲-۶-۴ زمان کاشت ذرت

بهترین زمان برای کاشت ذرت ، زمانی است که دمای خاک در عمق ۷ تا ۸ سانتیمتری به مدت ۳ تا ۴ روز متوالی در فصل بهار ، تقریبا ۱۳ درجه سانتیگراد باشد. اگر کشاورز قادر نیست که دمای خاک را‌ اندازه‌گیری نماید، می‌تواند از میانگین دمای هوا در ساعت ۷ صبح و ۱۲ ظهر استفاده کند(کریمی،۱۳۸۶).

۱-۲-۶-۵ کود

کود شیمیایی ، بویژه کودهایی که دارای نیتروژن ، فسفر، پتاسیم، کلسیم، منیزیم و گوگرد و همچنین ، منگنز، آهن، روی و مولیبدن باشند برای بالا بردن سطح تولید ذرت بسیار ضروری هستند. مناسب‌ترین زمان برای استفاده از کود ، در بهار و قبل از بذرکاری یا هم زمان با آن است. بهترین روش برای ریختن کود ، به فاصله ۵ سانتی از بذر و به عمق ۳ تا ۵ سانتی متری از بذر می‌باشد(کریمی،۱۳۸۷).

۱-۲-۷ آفات و بیماریهای ذرت

از بیماری‌های مهم گیاه ذرت ، سیاهک ذرت و سیاهک خوشه ذرت می‌باشد. بیماری سیاهک معمولی ، برگ‌ها و ساقه‌ها را آلوده نموده و سیاهک بلال ذرت ، گل ماده یا بلال را آلوده نموده و توده‌ای از اسپورهای قارچ را جانشین بافت‌های سالم گیاه می‌کند. بیماریهای عمده برگ ذرت عبارتند از: زنگ برگ و پژمردگی باکتریایی ، پوسیدگی دانه ، خوشه ، ریشه و ساقه هم از بیماری‌های قارچی هستند که بندرت دیده می‌شوند. ضدعفونی نمودن بذر ذرت با تیزام ، ارتوساید و ارازان در کنترل این بیماری‌ها مفیدند( صیامی، ۱۳۸۸).

۱-۲-۸ برداشت محصول

برای برداشت محصول ، رطوبت دانه باید بین ۲۰ تا ۲۵ درصد باشد. اگر قرار باشد که محصول برداشت شده را مورد مصرف دام قرار دهند، ذرت را می‌توان با رطوبت ۲۵ تا ۲۸ درصد هم برداشت کرد. امروزه برداشت بلال را با دستگاه‌های بلال چین و همچنین جدا نمودن دانه‌های ذرت را از بلال ، با دستگاه دانه کن انجام می‌دهند . برای انبار کردن دانه‌های بلال ، باید رطوبت آنها را به ۱۷ درصد رساند. دمای انبار نباید بیش از ۱۰ درجه سانتیگراد باشد. البته دانه‌های با رطوبت بیش از ۱۷ درصد را می‌توان در دماهای بالاتر هم نگهداری نمود( ارهمی مجرد، ۱۳۸۸؛کوچکی، ۱۳۸۸).

۱-۲-۹ علف های هرز ذرت

از مهمترین علف های هرز مزارع ذرت می توان به جدول (۱-۳) ذیل اشاره نمود (آر دری و همکاران^[۱۴]، ۲۰۰۸).

جدول (۱-۳ )علف های هرز مزارع ذرت