^aA08/1± ۴/۹۳

^aA88/0± ۸/۹۴

۲۰

^eC87/7± ۸/۱۰

^eB87/1± ۷/۱۵

۴

VLLP-4

^dC98/0± ۶/۲۳

^dC89/0± ۷/۱۹

۸

^cC76/0± ۵/۴۳

^cD66/1± ۷/۲۵

۱۲

^bC90/0± ۷/۵۰

^bD98/1± ۴/۴۳

۱۶

^aC72/1± ۶/۶۱

^aC90/0± ۷/۵۸

۲۰

اعداد نشان دهنده میانگین داده ­ها ± انحراف معیار می­باشند.
حروف A-D به این معنی است که فراکسیون­های VLLP در آزمون چند دامنه­­ای دانکن تفاوت معنی­داری (p < 0.05) نشان داده­اند. و حروف a-e نشان­ دهنده اختلاف معنی­دار بین سطوح مختلف غلظت می­باشند.

۲ و VLLP-3 به ترتیب ۷/۴۵ و ۴/۳۱ درصد به دست آمد که نشان دهنده پتانسیل بیشتر فراکسیون ۲ در این غلظت می­باشد. اما در غلظت­های بالاتر از mg/ml 12 درصد مهار رادیکال DPPH توسط VLLP-2 در حالی روند کاهشی نشان می­دهد که VLLP-3 افزایش محسوسی در مهار این رادیکال نشان داده است (نمودار ۴-۷).
۴-۹ بررسی خواص ضد میکروبی پلی­ساکارید هفت­کول
هی و همکاران (۲۰۱۰) در مطالعه­ ای که به منظور بررسی مکانیسم اثر ضد­میکروبی پلی­ساکارید انجام دادند، پلی­ساکارید موجود در مایع سلولی استرپتومایسس ویرجینیا ^[۱۵۸]را استخراج کرده و استافیلوکوکوس اورئوس را تحت تیمار با این پلی­ساکارید و نشاسته (به عنوان شاهد) قرار دادند. عکس­های گرفته شده توسط میکروسکوپ الکترونی (TEM^[159]) نشان می­ دهند که دیواره سلول تحت تأثیر پلی­ساکارید میکروبی کاملا شکسته شده و تحلیل رفته است (شکل ۴-۱۲-ب)، در حالی که باکتری­ های تحت تیمار با نشاسته آسیبی ندیده­اند. این محققان با بررسی پروتئین نشت کرده به فضای خارج سلولی و بررسی DNA پلاسمیدی که تحت تیمار با این پلی­ساکارید قرار گرفته به این نتیجه رسیدند که خاصیت ضد­میکروبی پلی­ساکارید مربوط به تخریب دیواره سلولی، انحلال پروتئین و افزایش نشت آن به فضای خارج سلولی و شکستن DNA مربوط می­ شود که نهایتاً منجر به مرگ سلول خواهد شد.

شکل ۴-۱۱-الف: سلول استافیلوکوکوس اورئوس تحت تیمار با نشاسته و ب: تحت تیمار با پلی­ساکارید استخراج شده از استرپتومایسس ویرجینیا (هی و همکاران، ۲۰۱۰)
اثر پلی ساکارید خام هفت­کول بر تعدادی باکتری­ (اشرشیا­کلی، انتروکوکوس فکالیس، سالمونلا تیفی)، کپک (آسپرژیلوس فومیگاتوس) و مخمر (کاندیدا آلبیکانس) مورد بررسی قرار گرفت. همان گونه که در شکل ۴-۱۲ دیده می­ شود پلی­ساکارید هفت­کول نتوانست به طور کامل از رشد میکروارگانیسم­ها جلوگیری کند و تنها باعث کاهش جمعیت میکروبی در منطقه بازداری گردید.

شکل ۴-۱۲منطقه بازداری ایجاد شده در محیط کشت حاوی اشرشیا­کلی در غلظت ۲۰ میلی­گرم بر میلی­لیتر پلی­ساکارید خام هفت­کول
مقاوم­ترین باکتری در برابر این پلی­ساکارید باکتری سالمونلا تیفی بود و پلی­ساکارید بر این باکتری کاملاً بی­اثر بود. بعد از سالمونلا تیفی مقاوم­ترین میکروارگانیسم مخمر کاندیدا آلبیکانس بود. اما همان طور که در نمودار ۴-۸ دیده می­ شود حساس­ترین میکروارگانیسم اشرشیا­کلی بوده که در غلظت mg/ml 20 قطر منطقه بازداری آن به طور میانگین ۲۲/۱۶ میلی­متر بوده است. این نتایج با گزارش ارائه شده توسط هی (۲۰۱۰) مطابقت دارد. اما زی (۲۰۱۲) اثر پلی­ساکارید استخراج شده از سایکلوکاریا پالیوروس^[۱۶۰] را بر تعدادی میکروارگانیسم بررسی نمود. اشرشیا­کلی در این آزمون از دیگر میکروارگانیسم­ها حساس­تر بود (که با نتایج این پژوهش تطابق دارد) ولی پلی­ساکارید یاد شده بر قارچ­های آسپرژیلوس نایژر، موکور و پنی سیلیوم بی اثر بود (که با نتایج این مطالعه بر آسپرژیلوس فومیگاتوس مغایرت دارد). همچنین وانگ (۲۰۱۴) اثرات ضد­میکروبی پلی­ساکارید تراکساکوم آفیسینالی^[۱۶۱] را تحت بررسی قرار داد. این پلی­ساکارید توانست از رشد اشرشیا کلی و سالمونلا تیفی موریوم جلوگیری کند. اما در پژوهش حاضر پلی­ساکارید هفت­کول هیچ اثری بر سالمونلا تیفی نداشت.
نمودار ۴-۸ مقایسه اثر بازداری غلظت­های مختلف پلی­ساکارید خام هفت­کول بر تعدادی میکروارگانیسم در آزمون آنتی بیوگرام
در ادامه اثرات ضد­میکروبی فراکسیون­های خالص­سازی شده پلی­ساکارید هفت­کول در آزمون آنتی بیوگرام مورد ارزیابی قرار گرفت که نتایج به دست آمده در جدول ۴-۶ آورده شده است.
جدول ۴-۶ خاصیت ضد­­میکروبی VLLP-1، VLLP-2، VLLP-3، VLLP-4

قطر منطقه بازداری (mm)

غلظت
(mg/ml)

نوع
پلی­ساکارید